Strategia Zrównoważonego Rozwoju Polski do 2025 roku

W 1999 roku opracowano wytyczne dla resortów w odniesieniu do zrównoważonego rozwoju kraju. W jakim stopniu dokument ten jest realizowany?

1. Założenia wyjściowe

Konieczność opracowania niniejszej Strategii Zrównoważonego Rozwoju Polski wynika z Rezolucji Sejmu Rzeczpospolitej Polskiej dnia 2 marca 19991 roku, która zobowiązała Rząd do przedłożenia w terminie do 30 czerwca 1999 roku stosownego dokumentu określającego kierunki rozwoju kraju w okresie do 2025 roku. Rezolucja podkreśla, że "... pojęcie "zrównoważonego rozwoju" oznacza taki model rozwoju, w którym zaspokajanie bieżących potrzeb społecznych oraz potrzeb przyszłych pokoleń traktowane będzie równoprawnie..." oraz wyraża oczekiwanie Sejmu, że Strategia "...łączyć będzie, w sposób harmonijny, troskę o zachowanie dziedzictwa przyrodniczego i kulturowego narodu z postępem cywilizacyjnym i ekonomicznym, będącym udziałem wszystkich grup społecznych".

Jest przy tym oczywiste, że Strategia Zrównoważonego Rozwoju Polski do 2025 roku, tak jak i inne strategie społeczno-gospodarcze, czy polityki i programy sektorowe musi brać pod uwagę obecny stan polskiej gospodarki, wymagania wynikające z polskiego prawa i określone w nim definicje, jak również oczekiwania społeczne, co do kierunków rozwoju kraju w nadchodzących kolejnych dekadach XXI wieku.

Przy opracowywaniu, a następnie realizacji Strategii niezbędne jest także uwzględnienie i zaadoptowanie do warunków polskich światowego dorobku, zarówno w sferze doktrynalnej i prawnej, jak i w sferze praktycznych doświadczeń związanych z wdrażaniem zasad i strategii zrównoważonego rozwoju w innych krajach i regionach świata.

Jednocześnie Strategia musi uwzględniać oraz odpowiednio eksponować i chronić nasze interesy narodowe, mające żywotne znaczenie dla funkcjonowania i rozwoju w przyszłości polskiego społeczeństwa i gospodarki narodowej.

1.1. Cel i zakres działania Strategii

Opracowanie Strategii Zrównoważonego Rozwoju Polski2 służyć powinno przede wszystkim stworzeniu warunków dla takiego stymulowania procesów rozwoju, aby w jak najmniejszym stopniu zagrażały one środowisku. Konieczne jest w związku z tym sukcesywne eliminowanie procesów i działań gospodarczych szkodliwych dla środowiska i zdrowia ludzi, promowanie sposobów gospodarowania "przyjaznych środowisku" oraz przyśpieszanie procesów przywracania środowiska do właściwego stanu, wszędzie tam, gdzie nastąpiło naruszenie równowagi przyrodniczej. Realizacja tych postulatów nie może jednak jednocześnie powodować niepożądanego zmniejszania tempa wzrostu gospodarczego, ani poszerzać marginesu ubóstwa, czyli pogłębiania lub powstawania nowych napięć społecznych i zagrożeń ekonomicznych.

Aby integrować kierunki rozwoju gospodarczego, rozwoju społecznego i rozwoju ekologicznego Strategia Zrównoważonego Rozwoju Polski do 2025 roku określi korelacje i współzależności pomiędzy nimi oraz wyznaczy ich kierunki i ograniczenia. Strategia nie może przy tym zastąpić ani dublować ściśle specjalistycznych polityk, strategii i programów sektorowych, z ich własnym instrumentarium, aktorami i horyzontami czasowymi. Wyznacza ona natomiast kierunki i ramy dla rozwoju tych sektorów. Polityki sektorowe powinny zatem stanowić rozwinięcie i uszczegółowienie zasad, kierunków i celów określonych w Strategii.

Generalnym założeniem Strategii Rozwoju Zrównoważonego Polski jest utrzymanie obecnego, ok. 5% wzrostu gospodarczego, z wskazaniem, jako docelowego, ok. czterokrotnego zwiększenia efektywności3wykorzystania surowców, paliw oraz zasobów przyrody.

Jednocześnie Strategia powinna uwzględniać potrzeby w zakresie:

- bezpieczeństwa terytorialnego i ekologicznego kraju, - utrzymania suwerenności Państwa, - zabezpieczenia zdrowotnego i socjalnego każdego obywatela, - przestrzegania praw i obowiązków wynikających z Konstytucji, - poszanowania i przestrzegania istniejącego porządku prawnego

oraz konieczność wypełniania przez Polskę zobowiązań wynikających z ratyfikowanych, obowiązujących prawnie umów międzynarodowych oraz deklaracji międzynarodowych złożonych przez Rząd.

O opracowanie tego rodzaju dokumentu od dawna dopominają się środowiska naukowe, ekologiczne organizacje pozarządowe oraz te kręgi administracji centralnej i samorządowej, które świadome są zagrożeń różnorodnymi kryzysami i klęskami, jakie nieść może za sobą nieskoordynowany, intensywny rozwój gospodarczy, nie uwzględniający aspektów społecznych i ekologicznych.

Wobec konstytucyjnego obowiązku nadania rozwojowi kraju charakteru zrównoważonego, zadanie to spoczywa na administracji państwowej, władzach samorządowych, podmiotach gospodarczych oraz indywidualnych obywatelach. Gwarantami i naczelnymi inspektorami, jednak z funkcjami kreatywnymi, powinni pozostać, w imieniu społeczeństwa i Państwa, Parlament i Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej.

1.2. Koncepcja zrównoważonego rozwoju

1.2.1. Definicje zrównoważonego rozwoju.

Definicja rozwoju zrównoważonego (Sustainable Development), zdecydowanie różna od czysto ekonomicznej definicji zrównoważonego wzrostu gospodarczego, po raz pierwszy została podana w Raporcie Brutland "Nasza Wspólna Przyszłość" i w ślad za tym Raportem w "Agendzie 21".

W Raporcie tym pojęcie "sustainable development" zdefiniowano jako prawo do zaspokojenia aspiracji rozwojowych obecnej generacji bez ograniczania praw przyszłych pokoleń do zaspokojenia ich potrzeb rozwojowych. Definicja ta wskazuje, że rozwój gospodarczy i cywilizacyjny obecnego pokolenia nie powinien odbywać się kosztem wyczerpywania zasobów nieodnawialnych i niszczenia środowiska, dla dobra przyszłych pokoleń, które też będą posiadały prawa do swego rozwoju.

Polityka Ekologiczna Państwa, dokument, którego założenia uzgodnione zostały podczas obrad "Okrągłego Stołu" w roku 1989, opracowywany był i przyjęty przez Rząd w roku 1990, a wprowadzony w życie Uchwałą Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 10 maja 1991 roku, a więc na ponad rok przed Szczytem Ziemi w Rio de Janeiro i i opublikowaniem Agendy 21, odnosi pojęcie zrównoważonego rozwoju (w dokumencie tym zastosowano termin "ekorozwój") do szczebla narodowego i definiuje to pojęcie jako podporządkowanie potrzeb i aspiracji społeczeństwa i państwa możliwościom jakie daje środowisko, którym dysponujemy.

Takie zdefiniowanie terminu "ekorozwój" (rozwój zrównoważony), w sposób pośredni, lecz jednoznacznie, wprowadziło do praktyki politycznej i gospodarczej nowe pojęcie tzw. "przestrzeni ekologicznej", określanej jako wydajność zasobów odnawialnych i nieodnawialnych oraz zdolność absorpcji środowiska dla ludzkości (w skali globu), ras (w skali kontynentów), narodów (w skali kraju) i społeczności lokalnych.

Polska przestrzeń ekologiczna nie jest ani tak bogata jak np. Kanady, Rosji czy Chin, nie jest też tak ograniczona jak w przypadku Szwajcarii lub krajów BENELUXu. Dostępność tej przestrzeni redukowana była systematycznie w ciągu dziesięcioleci przez rabunkową gospodarkę surowcową i totalną negację problemów zdolności absorpcyjnej środowiska. Odwrócenie negatywnych trendów z przeszłości i stopniowe zwiększanie tej przestrzeni stanowi podstawowy cel Strategii Zrównoważonego Rozwoju Polski do 2025 roku.

Jest oczywistym, że Polska, z uwagi na swe zobowiązania międzynarodowe, na proces integracji z Unią Europejską, ale przede wszystkim ze względu na ochronę zdrowia i środowiska w skali kraju i regionów, musiała oprzeć swą politykę środowiskową na zasadach rozwoju zrównoważonego, z których najważniejszą jest integracja i koherencja aspektów ekonomicznych, ekologicznych i społecznych w procesie rozwoju kraju.

Rozwój zrównoważony nie jest więc ochroną środowiska w ujęciu tradycyjnym, a więc typu "końca rury" (mimo, że wielu wciąż jeszcze tak to rozumie). Jest to na pewno i przede wszystkim "rozwój", ale uwarunkowany przestrzenią ekologiczną, a poprzez zakładaną synergię aspektów ekonomicznych, środowiskowych i społecznych, bezpieczny i korzystny dla człowieka, dla środowiska i dla gospodarki. Nie jest więc "hamulcem" postępu, a jego "stymulatorem". Jest to też sposób na życie i pewna forma etyki, dająca możliwość wyboru form konsumpcji i produkcji. Jest to również "moda", bo konsument kojarzy produkt ekologiczny z czymś bezpiecznym i zdrowym, z czymś nowoczesnym.

Jak z powyższego wynika, rozwój zrównoważony nie stanowi wyznaczonego i wymiernego celu - granicy do której musimy dojść. Jest to natomiast proces rozłożony na lata (a być może i wieki) i pokolenia. Analizując procesy gospodarcze zachodzące w Polsce można już jednak powiedzieć, że proces rozwoju zrównoważonego został w Polsce zapoczątkowany, a niniejsza Strategia ma kierunkować dalszą jego realizację.

1.2.2. Podstawy prawne zrównoważonego rozwoju Polski

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w Artykule 5 określa, że:

"Rzeczpospolita Polska strzeże niepodległości i nienaruszalności swego terytorium, zapewnia wolności i prawa człowieka i obywatela oraz bezpieczeństwo obywateli, strzeże dziedzictwa narodowego oraz zapewnia ochronę środowiska, kierując się zasadą zrównoważonego rozwoju".

Oznacza to, że w Rzeczypospolitej Polskiej stosowanie się do zasad zrównoważonego rozwoju oraz zapewnienie poszanowania dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego narodu polskiego, stawiane jest w Ustawie Zasadniczej na równie z obowiązkami w zakresie zapewniania bezpieczeństwa, wolności i praw wszystkich obywateli oraz zachowania integralności terytorialnej i niepodległości, stanowiących najbardziej żywotne interesy narodowe.

Pojęcie zrównoważonego rozwoju zdefiniowano w ustawie o ochronie i kształtowaniu środowiska z dnia 31 stycznia 1980 roku (Dz.U. 94.49.196, z późn. zm.). W artykule 3.3a stwierdza się, że: rozwój zrównoważony, to taki rozwój społeczno-gospodarczy, w którym w celu równoważenia szans dostępu do środowiska poszczególnych społeczeństw lub ich obywateli - zarówno współczesnego, jak i przyszłych pokoleń - następuje proces integrowania działań politycznych, gospodarczych i społecznych z zachowaniem równowagi przyrodniczej oraz trwałości podstawowych procesów przyrodniczych.

Z definicji ustawowej i z zasady Konstytucyjnej wynika zatem, że wszelkie procesy i działania społeczno-gospodarcze prowadzone na terenie Polski, a w związku z tym również określające i stymulujące je strategie, programy i plany rozwoju gospodarczego, rozwoju społecznego, czy ochrony środowiska i jego zasobów powinny być ze sobą logicznie zintegrowane i wzajemnie powiązane celami, zadaniami oraz instrumentami wdrażania, lokując się w jednolitym, strategicznym nurcie rozwoju zrównoważonego. W konsekwencji logiczne jest przyjęcie założenia, że dokumenty tego typu nie tylko muszą być kompatybilne pomiędzy sobą, ale też wzajemnie się uzupełniać, w spójnych ramach nakreślonych przez zwartą Strategię Zrównoważonego Rozwoju Polski do roku 2025, zgodnie z postulatem Sejmu RP wyrażonym w Rezolucji z dnia 2 marca 1999 roku

1.2.3. Transformacja pojęcia rozwoju w globalnej doktrynie społeczno-ekonomicznej.

Pod pojęciem rozwój rozumie się najczęściej sekwencję logicznie następujących po sobie zmian bytów, czy struktur prowadzących do osiągnięcia przez nie nowego stanu jakościowego i/lub ilościowego4. Jeśli obiektem rozwoju jest gospodarka to w definicjach rozwoju mówi się najczęściej o wpływie sił wytwórczych, pociągających za sobą zmiany w stosunkach i w sposobie produkcji.

Rozwój gospodarczy przez dziesięciolecia mierzony był wskaźnikami ilościowymi wzrostu produkcji wytworzonej, a w miarę rozwoju mierników ekonomicznych, choć znacznie później, również wzrostu ilościowego konsumpcji (a więc produkcji sprzedanej) mierzonymi zagregowanymi wskaźnikami gospodarczymi, takimi jak dochód narodowy, produkt narodowy brutto, etc.

W miarę zmian politycznych i społecznych, rozwoju świadomości społecznej, wreszcie procesu globalizacji, rozwój gospodarczy zaczął być wiązany z rozwojem społecznym. Ciągle jednak, w kategoriach tradycyjnego rozwoju gospodarczego, społeczeństwo traktowane jest instrumentalnie, jako siła robocza (zatrudnienie) lub jako siła nabywcza (konsument masowy, podatny na manipulację lecz kształtujący popyt), rzadziej jednak jako decydent lub współdecydent w sprawach wielkości i kierunku rozwoju.

Konkurencja na rynku wymusiła znaczący postęp naukowy i techniczny, wyrażający się we wzroście efektywności wykorzystania siły roboczej i surowców, w tym energii i jej nośników. Dało to w oczywisty sposób, choć raczej przy okazji, pozytywny efekt dla środowiska, w postaci mniejszego zużycia zasobów naturalnych i zmniejszenia emisji zanieczyszczeń na jednostkę produkcji.

Postęp techniczny, bez świadomości zagrożeń dla środowiska i zdrowia, musiał jednak zaowocować wzrostem tych zagrożeń, poprzez wprowadzanie nowych substancji chemicznych, nierozkładalnych w naturalny sposób, niebezpiecznych dla zdrowia i dla środowiska przyrodniczego, wprowadzanie nowych, genetycznie zmodyfikowanych organizmów oraz poprzez gwałtowny, nieskoordynowany ze środowiskiem rozwój infrastruktury i osadnictwa.

Dopiero w latach siedemdziesiątych XX wieku dostrzeżono i zdefiniowano związki pomiędzy rozwojem gospodarczym, rozwojem stosunków społecznych a środowiskiem i zasobami naturalnymi, czego wyrazem była Deklaracja Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Środowiska Człowieka, przyjęta w Sztokholmie, w dniu 16 czerwca 1972 roku, w wyniku której podjęto prace nad zdefiniowaniem tzw. rozwoju zrównoważonego (z ang.Sustainable Development) w kontekście politycznym, ekologicznym, ekonomicznym i społecznym.

1.2.4. Transformacja pojęcia ochrona środowiska i jej znaczenie dla rozwoju zrównoważonego.

Jest charakterystycznym, że działania na rzecz ochrony zdrowia, na rzecz bezpieczeństwa obywatela, na rzecz środowiska podejmowane były w przeszłości, a najczęściej również obecnie nie na podstawie racjonalnej analizy prewencyjnej, a jako przeciwdziałanie, częstokroć katastrofalnym skutkom epidemii, patologii społecznych, klęsk żywiołowych, zmniejszeniu dostępności surowców i zasobów przyrody. Jednocześnie środowisko i zasoby naturalne, w tym surowce kopalne, od wieków tradycyjnie traktowane były jako "dar Boży", a w nowocześniejszych doktrynach ekonomicznych jako tzw. "dobra wolne", przynależne ludziom, którzy mogą z tego środowiska korzystać, dowolnie wprowadzać w nim zmiany, i dowolnie, zgodnie tylko z prawem własności, eksploatować zasoby naturalne.

Znaczenie i rozumienie pojęć "środowisko", "zasoby naturalne", "różnorodność biologiczna", "klimat" i ich "ochrona" rozwijało się w miarę narastania sytuacji kryzysowych i obserwacji zjawisk odbiegających od normy. Początkowo był to brak wody, lub jej zła jakość oraz brak zwierzyny łownej w lasach. Później, jako przyczynę niektórych schorzeń patologicznych, głównie nowotworów, odkryto zanieczyszczenie elementów środowiska, a jako przyczynę zmniejszającej się wydajności produkcji rolnej i pogarszającej jakości żywności wskazano zanieczyszczenie gleby i wód gruntowych. W ostatnich dekadach odkryto wreszcie i poddano szczegółowym obserwacjom związki przyczynowo-skutkowe takich problemów globalnych, jak "kwaśne deszcze", "dziura ozonowa", czy "zmiany klimatu" i "efekt cieplarniany".

Konsekwentnie do tych odkryć rozwijany był sposób podejścia do "ochrony środowiska".

W pierwszym etapie były to tzw. strategie rozcieńczania, sprowadzające się do odprowadzania do środowiska zanieczyszczeń w postaci takiej, w jakiej pojawiały się w procesie produkcji. Działania takie prowadzone były jeszcze stosunkowo niedawno, czego przykładem było budowanie wysokich kominów dla elektrowni emitujących duże ilości dwutlenku siarki i pyłów. W miarę rosnącej pod wpływem antropopresji degradacji środowiska, strategie rozcieńczania zastępowane były stopniowa strategiami ograniczania, sprowadzającymi się z reguły do czysto technologicznych zabiegów, zwanych często działaniami typu "końca rury" (instalowanie różnego typu "filtrów" redukujących zanieczyszczenia wprowadzane do wody i powietrza, budowa odsiarczalni gazów spalinowych, oczyszczalni ścieków, czy kontrolowanych wysypisk odpadów i ich spalarni).

Strategie ograniczania związane były z reguły ze stosowaniem w praktyce prawno-administracyjnej i gospodarczej zasady "wydawaj polecenia i kontroluj ich realizację". W krajach Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD), w tym w Europejskich Wspólnotach Gospodarczych, zasada ta obowiązywała jeszcze w latach siedemdziesiątych. Poprawiło to wprawdzie jakość niektórych komponentów środowiska, jednak nie zmniejszyło de facto ilości odprowadzanych do niego zanieczyszczeń (np. pyły zatrzymywane w "filtrach" kierowano na składowiska odpadów). Stosowaniestrategii ograniczanianie zmniejszyło też stopnia eksploatacji zasobów naturalnych, w tym nieodnawialnych zasobów mineralnych. Koszty metod "końca rury", zawsze bardzo wysokie, obciążały konsumentów i podatników.

W dalszym ciągu środowisko, jego zasoby i jakość nie determinowały kierunków rozwoju, wyznaczając jego cele i granice. W upowszechnionym wówczas pojęciu "zrównoważonego wzrostu gospodarczego" nie było miejsca dla środowiska i jego zasobów. Określało ono jedynie relacje pomiędzy podażą, popytem i zatrudnieniem w czystej grze rynkowej.

Po Konferencji Sztokholmskiej kraje OECD stopniowo rozpoczęły stosowaniestrategii prewencji (zapobiegania), a więc likwidacji zanieczyszczeń "u źródła". Zastosowanie takiej doktryny wymusiło gwałtowny postęp technologiczny procesów produkcji, w kierunku zmniejszenia emisji zanieczyszczeń na każdym etapie produkcji, w tym również efektywności korzystania z surowców, wody i energii. Na tym etapie rozwoju ochrony środowiska zaczęto coraz powszechniej stosować zasadę "zanieczyszczający płaci" - oznaczającą konieczność ponoszenia kosztów ochrony środowiska przez wprowadzającego do tego środowiska zanieczyszczenia. Koszty stosowania doktryny prewencji, są z reguły niższe ekonomicznie i społecznie niż stosowania urządzeń "końca rury", ale wciąż ponosi je przede wszystkim konsument i podatnik, a w najmniejszym stopniu producent.

Powołana w roku 1983 pod egidą Organizacji Narodów Zjednoczonych Światowa Komisja Środowiska i Rozwoju, pod przewodnictwem Pani Gro Harlem Brutland, Premiera Norwegii, w raporcie "Nasza Wspólna Przyszłość" wyznaczyła środowisku funkcję jednej z trzech podstaw dalszego rozwoju cywilizacyjnego świata, obok gospodarki i spraw socjalnych. Raport Brutland wyznaczył kierunki tego rozwoju, zwanego rozwojem zrównoważonym, przyjęte później, w czerwcu 1992 roku, przez Rządy jako zasady tego rozwoju we wspólnej Deklaracji z Rio de Janeiro oraz jako rekomendacje w tzw. Agendzie 21, stanowiącej załącznik do tej Deklaracji.

Realizując te zasady i rekomendacje, kraje zgrupowane w OECD, a także niektóre kraje w okresie transformacji ustrojowej i gospodarczej, przyjęły po Konferencji w Rio de Janeiro nową doktrynę rozwoju, bardzo precyzyjnie wyznaczającą rolę środowiska, jego zasobów i konieczności ich ochrony i racjonalnego wykorzystywania w rozwoju. Doktryna ta polega na zarządzaniu procesami gospodarczymi poprzez środowisko (Environmental Management Systems).

W Unii Europejskiej opracowany został i wprowadzony jako podstawa planowania tzw. "V Program środowiska i zrównoważonego rozwoju" oraz tzw. Dyrektywa EMAS (Environmental Management and Auditing System). W OECD przyjęto program transformacji w kierunku zrównoważonego rozwoju (Transition towards the Sustainable Development). W Polsce przyjęto w dniu 10 maja 1991 roku "Politykę Ekologiczną Państwa".

Światowa Organizacja Normalizacyjna zaproponowała nową rodzinę standardów w zakresie zarządzania środowiskowego, ISO 14 000, w której zarządzanie każdym stanowiskiem pracy w produkcji i w usługach odnoszone jest do racjonalizacji wykorzystania surowców, materiałów, energii i wody oraz do produkcji i emisji zanieczyszczeń. Zarówno Dyrektywa EMAS, jak i ISO 14 000, wprowadzają obowiązek ciągłego ulepszania systemu, co zmusza certyfikowanych producentów do stałego podwyższania efektywności korzystania z zasobów środowiska, badań naukowych i rozwoju technologicznego.

Z interesującą koncepcją wystąpili ostatnio naukowcy z Uniwersytetu w Wupperthal, Niemcy, którzy zaproponowali i uzasadnili teoretycznie dwa współczynniki "4" i "10" (Factor "4" i Factor "10"), jako wytyczne dla strategicznego zwiększania efektywności zużycia zasobów naturalnych. Zdaniem naukowców z Wupperthal zastosowanie tych współczynników, do praktycznego wyznaczania strategii gospodarczych, jest warunkiem koniecznym dla zachowania szansy na rozwój, a być może nawet na przetrwanie, kolejnych generacji, przy wyczerpujących się nieodnawialnych zasobach mineralnych.

Współczynnik "10" zwiększenia efektywności wykorzystania zasobów do roku 2050 wydaje się dzisiaj wyjątkowo mało realnym. Natomiast współczynnik "4", planowany do osiągnięcia już w roku 2025, może zostać osiągnięty, ale tylko pod warunkiem rzeczywistego, powszechnego i dobrowolnego zmodyfikowania trendów konsumpcji, dostosowania się do wymogów doktryny zarządzania procesami produkcji poprzez środowisko, szerokiego wykorzystywania odnawialnych źródeł energii (energia słoneczna, energia wiatrowa i wodna, energia z biomasy, etc.), recyklingu odpadów, racjonalizacji zużycia wody, papieru oraz ochrony różnorodności biologicznej.

Wskazane powyżej generalne wyznaczniki i kierunki rozwoju zrównoważonego postulowane przez propagatorów tej koncepcji na całym świecie, powinny również zostać przyjęte w Strategii Zrównoważonego Rozwoju Polski.

1.3. Uwarunkowania międzynarodowe

Strategia Zrównoważonego Rozwoju Polski powinna również uwzględniać uwarunkowania międzynarodowe, a w szczególności:

q wytyczne dla globalnego rozwoju zrównoważonego zawarte w przyjętej przez Polskę Deklaracji z Rio de Janeiro i w Agendzie 21, z czerwca 1992 roku,q założenia określone przez V Program w zakresie ochrony środowiska i rozwoju zrównoważonego Unii Europejskiej, członkostwo w której stanowi nadrzędny priorytet polityczny kraju, q zalecenia Programu transformacji w kierunku zrównoważonego rozwoju Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD), której Polska jest członkiem,oraz przyjęte przez Polskę q decyzje Komisji Trwałego Rozwoju Organizacji Narodów Zjednoczonych (UN CSD).1.3.1. Zasady zawarte w Deklaracji z Rio de Janeiro.

Przyjęta przez Rządy podczas Konferencji ONZ "Środowisko i Rozwój" (UN CED)w Rio de Janeiro w czerwcu 1992 roku Deklaracja w sprawie Środowiska i Rozwoju potwierdziła aktualność Deklaracji Konferencji ONZ w sprawie środowiska człowieka oraz określiła 27 generalnych zasad globalnego zrównoważonego rozwoju5.

Deklaracja z Rio i powyższe zasady zostały uzupełnione o zbiór 2.500 rekomendacji dla Państw, Rządów, organizacji międzyrządowych i międzynarodowych oraz dla społeczeństw, pod nazwą "Agenda 21 - plan działań dla zrównoważonego rozwoju globalnego na wiek XXI". Zbiór ten, znany bardziej jako "Agenda 21", stanowi wytyczne dla opracowania regionalnych, narodowych i lokalnych strategii zrównoważonego rozwoju.

Agenda 21 podzielona została na cztery sekcje, z których każda dotyczy osobnych, choć zintegrowanych ze sobą sfer rozwoju, tzn.:

- sfery ekonomicznej i społecznej,

- sfery zasobów naturalnych, ich racjonalnego wykorzystywania i ochrony,

- roli głównych grup społecznych, realizatorów rozwoju zrównoważonego,

- sfery instrumentów realizacji rozwoju zrównoważonego,obejmujących łącznie 40 rozdziałów.

Jest oczywistym, że każdy z poziomów realizacji rozwoju zrównoważonego; globalny, regionalny, narodowy i lokalny, posiada w Agendzie 21 inny rodzaj rekomendacji, dostosowanych do problemów rozwoju charakterystycznych dla tego poziomu, wymaga innego instrumentarium, a także włączenia do realizacji innych aktorów.

Dlatego też dla krajowej strategii rozwoju zrównoważonego, określonej na ćwierćwiecze i obejmującej specyficzne dla Polski problemy ekologiczne, ekonomiczne i społeczne, w znacznej mierze związane ze spuścizną po 45 latach gospodarki centralnie zarządzanej, bezpośrednie zastosowanie będzie mieć tylko część zasad i część rekomendacji z Rio.

1.4. Horyzont realizacji Strategii

Zgodnie z postulatem Sejmu Strategia powinna określać warunki dla realizacji w Polsce modelu zrównoważonego rozwoju w okresie do 2025 roku. Oznacza to, że jako podstawowy horyzont, determinujący terminy osiągania celów dla strategicznych kierunków działania w nurcie rozwoju zrównoważonego, przyjęto okres 25 lat, odpowiadający zmianie trzech pokoleń, wliczając w to pokolenie obecne6.

Biorąc jednak pod uwagę, że rozwój zrównoważony nie jest wymiernym, i umiejscowionym w czasie konkretnym celem, ale postulowanym i pożądanym procesem, który powinien zachodzić przez lata, dekady, a być może nawet wieki, Strategia Zrównoważonego Rozwoju Polski musi obejmować co najmniej dwa etapy realizacyjne:

q Etap I - okres wzajemnego równoważenia przebiegu oraz społeczno-gospodarczych i środowiskowych skutków procesów rozwoju kraju, przy jednoczesnym zachowaniu zdolności gospodarki do dynamicznego wzrostu, umożliwiającego Polsce dołączenie w możliwie krótkim czasie do grona krajów wysokorozwiniętych;q Etap II - okres podtrzymywania uzyskanej równowagi pomiędzy kluczowymi komponentami procesów rozwoju, a w szczególności zrównoważenia rozwoju gospodarczego, rozwoju społecznego i szeroko pojętej sfery ochrony środowiska, przy zachowaniu zdolności gospodarki do zaspokajania tradycyjnych i pojawiających się w przyszłości potrzeb społecznych, w odniesieniu do jak najszerszych grup obywateli, w zgodzie z zasadami równości i sprawiedliwości społecznej.Należy założyć, biorąc pod uwagę obecny poziom rozwoju społeczno-gospodarczego Polski, oraz dystans, wyznaczany przez wskaźniki makroekonomiczne, jaki dzieli nasz kraj od najlepiej rozwiniętych państw świata, że okres dynamicznego wzrostu gospodarczego w Polsce (na poziomie co najmniej 5% wzrostu PKB średnio w wieloleciu) musi objąć co najmniej 25-30 lat. W tym czasie pojawiać się będą z pewnością, w obecnym stanie wiedzy często trudne do przewidzenia, czynniki hamujące lub wręcz niwelujące efekty działań w zakresie równoważenia rozwoju. Jednocześnie jednak rosnąć powinny - wraz ze wzrostem poziomu rozwoju sił wytwórczych i dobrobytu społeczeństwa - możliwości techniczne i ekonomiczne, a także wola polityczna eliminowania tego typu zagrożeń. Oznacza to, że w horyzoncie realizacyjnym Strategii podejmowane będą przede wszystkim działania służące realizacji celów I etapu, których osiągnięcie będzie wprawdzie dość trudne, ale wydaje się realne.

Dotychczasowe doświadczenia w zakresie długofalowego planowania strategicznego wskazują jednak, że prognozy społeczne-gospodarcze, a w szczególności przewidywania w zakresie rozwoju techniki i skutków praktycznego stosowania wyników postępu naukowo-technicznego obarczone są dużym stopniem niepewności. Dlatego też Strategia powinna określać odpowiednie zasady i mechanizmy jej weryfikacji i ewentualnych modyfikacji, w całym okresie jej obowiązywania, umożliwiające jej elastyczne dostosowywanie do zmieniających się warunków realizacyjnych - wewnętrznych i zewnętrznych - w celu najbardziej efektywnego wykorzystywania posiadanych sił i środków oraz szybkiego adaptowania zdobyczy postępu naukowo-technicznego sprzyjających równoważeniu rozwoju.

Strategia musi jednocześnie określić horyzonty czasowe dla budowy lub zmian poszczególnych komponentów rozwoju zrównoważonego, które muszą mieć zapewniony odpowiedni okres czasu dla przyjęcia wymaganych kierunków, priorytetów i instrumentarium. Niezbędną jest też zmiana mentalności i sposobu podejścia przez realizatorów tego rozwoju, co może wymagać zmian pokoleniowych. Horyzonty te, jak również interwały weryfikacyjne nie mogą być jednak zbyt długie, z uwagi na trudną do przewidzenia dynamikę zmian technologicznych, zmian społecznych i zmian ekologicznych (np. zmian klimatycznych). Każda istotna, nieprzewidziana zmiana sytuacji politycznej, gospodarczej, społecznej i ekologicznej, może bowiem spowodować załamanie się procesu realizacji strategii rozwoju.

6Taki horyzont został m.in. przyjęty w zyskujących międzynarodowe zainteresowanie prognozach Uniwersytetu w Wupperthal, wskazujących na możliwość zachowania obecnego tempa rozwoju gospodarczego tylko przy jednoczesnym, znacznym postępie technologicznym, umożliwiającym do roku 2025 co najmniej czterokrotne zwiększenie efektywności wykorzystania zasobów kopalnych, w tym paliw, a tym samym odpowiednie zmniejszenie antropogenicznej presji na środowisko.

2. Wybór i adaptacja zasad rozwoju zrównoważonego dla Polski.

Do czasu Uchwały Sejmu z dnia 10 maja 1991 roku w sprawie Polityki Ekologicznej Państwa sprawy środowiska, jego zasobów i ich ochrony zasadniczo nie były wiązane - pośrednio, ani bezpośrednio - z rozwojem kraju, a znaczna część polityków i działaczy gospodarczych ochronę środowiska traktowała raczej jako hamulec, niż jako stymulator tego rozwoju.

Kierunki określone w Polityce Ekologicznej Państwa musiały zatem uwzględniać nie tylko rozwój, ale przede wszystkim naprawienie szkód ekologicznych i społecznych, narosłych przez całe dekady, nadrobienie opóźnień technologicznych i ekonomicznych w stosunku do państw wysoko rozwiniętych, zmiany postaw społecznych i budowę instytucji demokratycznych, przy jednoczesnym braku odpowiednich środków finansowych państwa i społeczeństwa, utracie znacznej części rynków dla zbytu polskich towarów i usług oraz ciągle rosnącej konkurencji na pozostałych rynkach.

Dlatego też, mimo odwoływania się do ekorozwoju (zrównoważonego rozwoju) jako podstawy dla tej Polityki, a także ze względu na fakt, iż opracowanie Polityki Ekologicznej Państwa o blisko dwa lata wyprzedziło obrady Szczytu Ziemi w Rio de Janeiro, tylko niektóre z zasad określonych w Deklaracji z Rio zostało uwzględnionych w tym dokumencie. Polityka Ekologiczna pozostała w tej sytuacji dokumentem sektorowym, w stosunkowo niewielkim stopniu integrującym rozwój gospodarczy i społeczny ze środowiskiem i jego zasobami.

Mimo tych ograniczeń, konsekwentna realizacja przez prawie całą dekadę celów i priorytetów tej Polityki, stworzyła realne podstawy do opracowania i wdrażania strategii Zrównoważonego Rozwoju Polski do 2025 roku. Do sukcesów w realizacji Polityki Ekologicznej Państwa, które będą miały bezpośrednie przełożenie na wdrażanie zasad rozwoju zrównoważonego, należy zaliczyć:

- stworzenie niezbędnych podstaw prawnych dla racjonalnego gospodarowania zasobami odnawialnymi i nieodnawialnymi środowiska oraz do ochrony środowiska przed presją spowodowaną gospodarczą działalnością człowieka,- stworzenie struktur instytucjonalnych zarządzania środowiskiem na poziomie centralnym, regionalnym i lokalnym, oraz monitorujących wdrażanie prawa,- ekonomizację działań w środowisku w oparciu o zasadę "użytkownik i zanieczyszczający płacą" oraz o zasadę "podwójnej korzyści" (win-win strategy),- stworzenie efektywnych instytucji finansowania ochrony środowiska, które nie ograniczają się tylko do tej ochrony, finansując praktycznie od początku działania w kierunku rozwoju zrównoważonego,- istotna redukcja ilości i jakości zanieczyszczeń wprowadzanych do środowiska oraz zauważalna poprawa jego stanu,- znaczące podwyższenie świadomości ekologicznej społeczeństwa oraz stworzenie podstaw prawnych dla jego udziału w procesach zarządzania środowiskiem.Dzięki tym osiągnięciom Polska należy do grupy krajów, które mają tworzyć globalny rozwój zrównoważony, a nie do krajów, w których mają dopiero być budowane podstawy tego rozwoju. Stąd, do dalszych działań przewidzianych w Strategii Zrównoważonego Rozwoju Polski do 2025 roku przyjęto bezpośrednie zastosowanie tylko niektórych zasad określonych w Deklaracji z Rio, tzn.:- zasada 1, stwierdzająca prawo człowieka do zdrowego i produktywnego życia w zgodzie z przyrodą oraz określająca człowieka jako podmiot rozwoju zrównoważonego,- zasada 2, określająca suwerenne prawa narodów do korzystania z ich zasobów naturalnych, bez powodowania szkód w innych krajach,- zasada 3, stwierdzająca równe prawa do rozwoju obecnej i przyszłych generacji,- zasada 4, określająca rolę ochrony środowiska, jako integralnej składowej procesu rozwoju zrównoważonego,- zasada 5, określająca konieczność włączenia przeciwdziałania ubóstwu, we wszystkich jego formach i patologiach do procesów rozwoju zrównoważonego,-zasada 7, określająca obowiązek działań krajowych i współpracy na rzecz równowagi ekosystemów,-zasada 8, określająca konieczność zmian trendów konsumpcji i produkcji,-zasada 10, określająca konieczność udziału społeczeństwa w zarządzaniu zasobami środowiska i procesach podejmowania decyzji w rozwoju zrównoważonym,-zasada 11, określająca kierunki rozwoju legislacji krajowych, integrujących aspekty ekologiczne i rozwojowe,-zasada 13 o obowiązku odpowiedzialności i naprawy szkód wyrządzonych w środowisku oraz ofiarom zdegradowanego środowiska,-zasada 16 o obowiązku ponoszenia kosztów zanieczyszczeń przez producenta tych zanieczyszczeń oraz o internalizacji zewnętrznych kosztów środowiskowych do cen produktów, co oznacza opłaty wnoszone przez użytkowników środowiska,-zasada 17 o ocenach oddziaływania na środowisko jako instrumentu zarządzania w skali krajowej i międzynarodowej,-zasada 27 o obowiązku współpracy Państw i społeczeństw w dobrej wierze i duchu partnerstwa, dla realizacji zasad rozwoju zrównoważonego.

Pozostałe zasady dotyczą bezpośrednio krajów rozwijających się lub też relacji pomiędzy krajami rozwiniętymi a krajami rozwiniętymi. Zasady te nie dotyczą jednoznacznie Polski, która jest krajem wystarczająco rozwiniętym gospodarczo i w sferze społecznej, aby nie odnosiły się do niej zasady i rekomendacje, np. w sprawach polityki demograficznej, charakterystyczne dla świata rozwijającego się, ale też krajem zbyt biednym, by przyjmować na siebie odpowiedzialność - głównie finansową - za rozwój krajów najbiedniejszych.

Nie oznacza to, że w Polsce, wraz z postępami rozwoju gospodarczego i wzrostem zamożności społeczeństwa, nie powinny być rozwijane struktury i środki pomocy rozwojowej dla krajów rozwijających się i najuboższych krajów w okresie transformacji. Polska ma obowiązek rozwijania takiej pomocy, wynikający z jej statusu członka OECD i NATO, kandydata do Unii Europejskiej, z jej pozycji w świecie, stanu gospodarki i świadomości społecznej, wreszcie z jej historii, ale też z uwagi na dobrze pojęty interes gospodarczy w tworzeniu nowych rynków zbytu dla polskich produktów, technologii i usług oraz polskiej ekspansji politycznej i kulturalnej. Takie przesłanie zawarte będzie również w Strategii Rozwoju Zrównoważonego Polski.

Pełna realizacja zasad rozwoju zrównoważonego określonych w Deklaracji z Rio wymaga udziału świadomego i dobrze wyedukowanego społeczeństwa. Dlatego też, pryncypialnymi i nadrzędnymi zasadami tworzącymi warunki dla skutecznego osiągania celów Strategii powinny być:

- stałe i konsekwentne podnoszenie poziomu świadomości społecznej,- zwiększanie dostępu społeczeństwa do informacji i jego udziału w podejmowaniu decyzji,- ułatwianie dostępu do organów sprawiedliwości w sprawach dotyczących tego rozwoju i korzystania ze środowiska,- konsekwentna edukacja ekologiczna - rozwój nauki i techniki.

Rozwój nauki i techniki musi się wiązać z reformą sektora badań oraz ze wzrostem nakładów na badania i technologie z budżetu państwa, ale też w sektorze prywatnym. Polska nie może bowiem ograniczyć się do konsumpcji technologii zagranicznych, ale powinna włączyć się w regionalny i globalny proces transferu technologii, które stają się produktem najbardziej ostatnio poszukiwanym na rynku, a tym samym najbardziej dochodowym.

3. Rekomendowane działania na rzecz zrównoważonego rozwoju

3.1. Wymiar społeczny.

Już pierwsza zasada rozwoju zrównoważonego, zawarta w Deklaracji z Rio określa człowieka jako podmiot zrównoważonego rozwoju i określa jego prawo do zdrowego i produktywnego życia w harmonii z naturą. Człowiek i jego prawo do zdrowego i produktywnego życia stanowi przedmiot Karty Praw Człowieka ONZ ale też Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Stąd, człowiek i jego prawa, a także obowiązki muszą być również podstawą tworzenia i realizacji Strategii Zrównoważonego Rozwoju Polski.

Jest oczywistym, że ubóstwo i towarzyszący biedzie niski poziom edukacji nie sprzyja ani rozwojowi ani świadomemu życiu w zgodzie z naturą. Człowiek ubogi nastawiony jest na bierne zaspokajanie podstawowych potrzeb fizjologicznych, podatny na choroby i patologie społeczne, niezdolny do aktywnego udziału w podejmowaniu decyzji mających wpływ na jego warunki rozwoju. Zasada piąta rozwoju zrównoważonego określa więc konieczność przeciwdziałania ubóstwu i jego skutkom we wszystkich ich formach.

Wymiar społeczny zrównoważonego rozwoju, w warunkach polskich, musi więc obejmować:

- gwarancje zaspokojenia podstawowych potrzeb społeczeństwa, w szczególności do bezpiecznego schronienia, zapewnienie odpowiedniego minimum biologicznego, w tym wody do picia i potrzeb sanitarnych we właściwej ilości i o właściwej jakości i zdrowej żywności w ilości zapewniającej pokrycie zapotrzebowania organizmu,

- gwarancje ochrony przed oddziaływaniem szkodliwym dla zdrowia i życia, przede wszystkim przed toksycznym oddziaływaniem zanieczyszczeń spowodowanych działalnością gospodarczą, przed hałasem i wibracją, promieniowaniem jonizującym i niejonizującym, przed skutkami zastosowań organizmów genetycznie modyfikowanych ale też ochrony przed przestępczością,

- gwarancje dostępności edukacji, przynajmniej w zakresie podstawowym, oraz pomocy w zakresie zdobywania wiedzy dla jednostek najzdolniejszych na wyższych poziomach kształcenia,

- gwarancje czynnej ochrony zdrowia poprzez profilaktykę, właściwe warunki leczenia oraz przeciwdziałanie chorobom uznanym za społeczne,

- gwarancje opieki społecznej dla osób starych, niedołężnych i niepełnosprawnych, zapewniającej określone minimum socjalne oraz możliwość życia w społeczeństwie,

- gwarancje sprawiedliwej dystrybucji dochodów i zabezpieczeń socjalnych, sprzyjających niwelowaniu różnic społecznych, zapobiegających tworzeniu się znaczących obszarów ubóstwa oraz marginalizacji jednostek i grup społecznych,

- gwarancje dostępu do zatrudnienia, przede wszystkim poprzez generowanie nowych stanowisk pracy, wspieranie małej i średniej przedsiębiorczości, dostęp do szkoleń i kursów podnoszących kwalifikacje i zmiany kwalifikacji, dostęp do tanich kredytów

- sprawiedliwy dostęp do środowiska i jego zasobów, do rekreacji w zdrowym i nieskażonym środowisku,

- nietykalność i ochronę własności prywatnej, własności państwowej i dóbr ogólnospołecznych.

Prawo do bezpiecznego społecznie i ekologicznie życia jednostek nie może być realizowane wyłącznie poprzez system zasiłków, zapomóg i subwencji. Rozwój oparty na pomocy bezzwrotnej nie jest rozwojem zrównoważonym, gdyż nie generuje aktywności jednostek i grup społecznych. Pomoc państwa musi być nastawiona przede wszystkim na tworzenie możliwości działania i wspieranie aktywności indywidualnej.

W zakresie realizacji wymienionych wyżej gwarancji społecznych Strategię Rozwoju Zrównoważonego Polski do roku 2025 muszą wspomagać zintegrowane polityki i programy sektorowe, przede wszystkim polityka społeczna, polityka finansowa i fiskalna, polityka ochrony zdrowia, polityka ekologiczna, polityka edukacyjna, polityka pracy i płac, polityka rozwoju nauki i techniki, polityka rozwoju wsi i obszarów rolniczych, polityka rozwoju miast i terenów zurbanizowanych, polityka rozwoju kultury, kultury fizycznej i turystyki, polityka zwalczania przestępczości, polityka imigracyjna, plany i programy międzysektorowe, odpowiednie rozwiązania administracyjne, instytucjonalne i prawne.

Odpowiedzialność za tworzenie warunków rozwoju społecznego nie może spoczywać wyłącznie na dziale zabezpieczenia społecznego, a musi być rozłożona, proporcjonalnie do zadań, na wszystkie 28 działów administracji rządowej wymienione w Ustawie z dnia 4 września 1997 roku o działach administracji rządowej ale też na władzach samorządowych oraz na zarządzających gospodarką.

3.2. Wymiar ekonomiczny.

Wymiar ekonomiczny rozwoju zrównoważonego musi opierać się na założeniu, że dwa pozostałe wymiary tego rozwoju, tzn. wymiar społeczny i wymiar ekologiczny nie są i nie będą hamulcami postępu, natomiast są i będą jego stymulatorami, poprzez wymuszony tymi wymiarami postęp technologiczny, podnoszenie poziomu wykształcenia społeczeństwa, jego zwiększony udział w podejmowaniu decyzji i w odpowiedzialności za te decyzje, tworzenie nowych miejsc pracy, rozwój aktywności i przedsiębiorczości, wzrost efektywności wykorzystania surowców, materiałów i pracy ludzkiej, zwiększenie bezpieczeństwa.

Polska znajduje się wciąż w warunkach transformacji do gospodarki w pełni rynkowej, ma więc szansę uniknięcia błędów popełnionych wcześniej przez kraje znacznie wyżej rozwinięte gospodarczo, w których gospodarka i prawa rynkowe stosowane były praktycznie od zawsze. Stąd, wymiar ekonomiczny rozwoju zrównoważonego, w specyficznych warunkach polskich, musi obejmować:

- nienaruszalność własności prywatnej,- gwarancje wsparcia politycznego i ekonomicznego dla przedsiębiorczości indywidualnej, przede wszystkim dla rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw,- równe prawa i równość wobec prawa przedsiębiorstw państwowych i sektora prywatnego,- gwarancje egzekucji prawa w przypadku prób jego łamania przez przedsiębiorców w sektorze prywatnym i państwowym,- wspieranie przez państwo badań naukowych, rozwoju technologicznego oraz wdrożeń, mających na celu zwiększanie efektywności wykorzystywania energii, surowców i paliw mineralnych oraz opierania procesów wytwórczych na korzystaniu z zasobów odnawialnych,- ciągłość i niezmienność polityki finansowej, fiskalnej i inwestycyjnej państwa zapewniających konkurencyjność na rynkach krajowych i zagranicznych dla produktów czystszych ekologicznie i nowocześniejszych technologicznie,- gwarancje stopniowego wycofywania się państwa z subsydiowania przedsiębiorstw i produkcji nieuzasadnionej ekonomicznie i ekologicznie, w tym także subsydiów pośrednich,- gwarancje wspierania politycznego, administracyjnego i finansowego produkcji czystszej oraz recyklingu odpadów i odzysku surowców,- bezpieczeństwo, higienę i ochronę zdrowia oraz ochronę środowiska na terenie zakładu pracy,- zmiany trendów konsumpcji i produkcji poprzez odpowiednią politykę finansową i fiskalną oraz odpowiednią promocję z wykorzystaniem środków masowego przekazu i edukacji ekologicznej,- zmiany procesów i programów kształcenia nowych kadr technicznych i zarządzających w kierunku ekologizacji procesów produkcyjnych,- usprawnienie środków łączności i przepływu informacji, oparcie procesów decyzyjnych o właściwą informację i analizę korzyści i kosztów, w tym kosztów ekologicznych i społecznych, uspołecznienie procesów decyzyjnych.

W zakresie realizacji wymienionych wyżej zadań Strategię Zrównoważonego Rozwoju Polski do roku 2025 muszą wspomagać odpowiednio zaprojektowane polityki i programy sektorowe, w tym polityka rozwoju gospodarczego, polityka paliwowo-energetyczna, polityka rozwoju rolnictwa, polityka transportowa, polityka zagospodarowania przestrzennego kraju i regionów, polityka społeczna, polityka ekologiczna, polityka finansowa i fiskalna, polityka zamówień publicznych, plany i programy rozwoju branż, działania administracji, rozwiązania legislacyjne i instytucjonalne.

Odpowiedzialność za realizację wymienionych wyżej zadań spoczywa przede wszystkim na dziale gospodarki. Współodpowiedzialnymi muszą jednak być działy budżetu, finansów publicznych, gospodarki morskiej i gospodarki wodnej, instytucji finansowych, nauki, rolnictwa, Skarbu Państwa, sprawiedliwości, szkolnictwa wyższego, transportu, środowiska, zabezpieczeń społecznych i zdrowia.

3.3. Wymiar ekologiczny.

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej gwarantuje każdemu obywatelowi jednakowy dostęp do środowiska, nakładając jednocześnie - na państwo i na każdego obywatela - obowiązek troski o jego stan oraz odpowiedzialność za wprowadzane w środowisku zmiany. Wynika stąd, że państwo, jak i każdy obywatel ponoszą pełną odpowiedzialność za skutki korzystania z jego zasobów i zniszczenia powodowane w wyniku działalności gospodarczej i aktywności społecznej.

Jest sprawą oczywistą, że zdegradowane środowisko negatywnie wpływa na zdrowie i samopoczucie społeczeństwa. Wyczerpywanie się zasobów naturalnych i redukcja odporności i zdolności regeneracji środowiska musi również wpływać na wyniki i warunki prowadzenia działalności gospodarczej, a w dłuższej perspektywie prowadzi do poważnego ograniczenia szans przyszłych pokoleń do rozwoju. Przekonały się już o tym kraje znacznie wyżej rozwinięte gospodarczo niż Polska. Wymiar ekologiczny Strategii musi więc obejmować:

- gwarancje, że każdy program rozwoju gospodarczego i polityka sektorowa, każda działalność gospodarcza poddana zostanie ocenie oddziaływania na środowisko,

- gwarancje, że w każdy program zagospodarowania przestrzennego kraju i regionu wkomponowane zostaną elementy ochrony środowiska, zdrowia, dóbr kultury, ochrony różnorodności biologicznej i pomników natury,

- dostęp społeczny do informacji o stanie środowiska i zagrożeniach dla tego stanu, do procesów podejmowania decyzji w sprawach dotyczących środowiska oraz do organów sprawiedliwości, w przypadku naruszenia prawa ochrony środowiska i zdrowia,

- pomoc państwa dla działalności proekologicznej, rekultywacji terenów i zasobów skażonych, dla czynnej ochrony środowiska i różnorodności biologicznej,

- gwarancje przestrzegania prawa ekologicznego krajowego i międzynarodowego przez wszystkie podmioty państwowe i prywatne w jednakowym stopniu,

- jednakowe prawo dostępu do środowiska i jego zasobów dla wszystkich podmiotów państwowych i prywatnych oraz dla każdego obywatela,

- gwarancje, że każdy korzystający z zasobów środowiska i wprowadzający w nim zmiany, będzie za to korzystanie i wprowadzanie zmian wnosił odpowiednie opłaty oraz kary za naruszenie przepisów środowiskowych,

- gwarancje, że opłaty za korzystanie z zasobów środowiska i kary za naruszenie przepisów ochrony środowiska będą kierowane na usuwanie szkód w środowisku oraz na promocję i wspomaganie działalności proekologicznej,

- gwarancje, że działalność proekologiczna, w tym wykorzystanie odnawialnych zasobów energetycznych i recykling surowców, stanie się konkurencyjna na rynku poprzez właściwą politykę finansową i fiskalną, wprowadzającą internalizację kosztów zewnętrznych ochrony zdrowia i środowiska do ceny rynkowej produktów,

- gwarancje wsparcia dla rozwoju nauki i technologii przyjaznych dla środowiska oraz ochrony praw własności intelektualnej dla takich technologii,

- swobodny transfer technologii i inwestycji proekologicznych oraz wsparcie dla eksportu polskiej myśli technicznej w tym zakresie.

Strategia Rozwoju Zrównoważonego Polski musi być wspierana przez odpowiednio skonstruowane polityki sektorowe, w tym przez politykę ekologiczną państwa, przez politykę rozwoju gospodarczego, politykę rozwoju sektora paliwowo-energetycznego, politykę surowcową, politykę rozwoju rolnictwa, politykę transportową, politykę zagospodarowania przestrzennego kraju i regionów, politykę rozwoju nauki, oświaty i wychowania i szkolnictwa wyższego, politykę ochrony zdrowia, politykę zagraniczną i spraw wewnętrznych, politykę rozwoju prawa i sprawiedliwości, politykę pracy i płac, wreszcie politykę finansową, fiskalną, celną i zamówień publicznych. Ponadto, komponenty środowiskowe powinny znaleźć się w programach prywatyzacji, programach inwestycyjnych, programach edukacyjnych i propagandowych.

Odpowiedzialność za wymiar ekologiczny Strategii musi spoczywać na działach środowiska i Skarbu Państwa.

Współodpowiedzialność za realizację wymienionych wyżej zadań należeć będzie do działów administracji publicznej, budżetu, finansów publicznych, gospodarki, gospodarki morskiej i wodnej, instytucji finansowych, integracji europejskiej, kultury, kultury fizycznej i turystyki, mieszkalnictwa i rozwoju miast, nauki, oświaty i wychowania, szkolnictwa wyższego, rolnictwa i rozwoju wsi, sprawiedliwości, transportu, pracy i zabezpieczenia społecznego, spraw zagranicznych i zdrowia oraz na administracji samorządowej i bezpośrednio na podmiotach prawa gospodarczego.